|
پنج شنبه 9 شهريور 1391برچسب:, :: 23:21 :: نويسنده : صدرا
به اندازه ای که مهربونی رو تو چشمای اون در مورد دیگران میدیم تو آیینه و تو چشمهای خودم که میگن مهربونم نمیدیدم و اگه حتی کسی رو ندیده و نشناخته میشنید که کمک نیاز داره و کاری از دستش بر می امد رو انجام میداد و این رو تو رفتارش میدیدم که از کارش احساس ارامش میکنه انگار کسی مشکل خود اون رو حل کرده، هیچ وقت ندیدم از محبتش به دیگران مغرور یا مشعوف بشه و فقط همون ارامش تو چشماش بیشتر می شد و حالا اون چشمها پر درده و همش ترسش از اینه که درمون نداشته باشه و همه شواهد نشونه این امر هست. و من هم نمیتونم برای اون قلب نگران کاری بکنم و البته هیچ کدوم از اونهایی که آرامش بعد طوفان رو او براشون محیا کرده. بارها به من یک نفر کمک کرده و اصلا طمعی هم نداشته و حالا فقط میتونم براش دعا کنم . شاید خدا از صدای من و اینکه برای اون کمک بخوام دری رو برای حل مشکلش باز کنه و اما موندم که چی و چطور بگم که دل خدا برای ناله های من بسوزه و باز هم ارامش رو به چشماش بیاره. خدایا به حرمت نفس عملش و به حرمت دل پاک و مهربونش، خدایا به تعداد قلبهایی که مسبب آرامشش او بوده، ارامش رو از اون نگیر خدایا ابرو و اعتباری که اونو از ادمیت غافل نکرد، در گرداب اما و اگرها مونده و تو قادری هر سختی را به ارامش بگردانی. با تمام وجودم ارزو میکنم، چون میدونم که همه اقداماتش از روی دلسوزی بوده از این طوفان به سلامت بگذره. من با تمام نا توانیم و به حرمت دلش قبل از طوفان و حالا در اوج بلا و با هر آینده ای قول میدم قدر دان محبتش باشم و به جواب ارامشی که به قلبم داده فقط بمونم که بدونه هر کی او براش قدمی برداشته از یاد نخواهد برد و من ماندگار ترینم در نظرات شما عزیزان: دیادیا بوریا
 ساعت0:23---12 شهريور 1391
آمین
پاسخ:ممنون دوست خوبم خوش امدی به وب من
سلام
آمين پاسخ:ممنون از دل بزرگتون دکتر عزیز 
 |
|||||||||||||||||||||||||
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
